Επίσημη «θεραπεία» για το θέμα αυτό δεν υπάρχει. Ύστερα όμως από προσωπικές εμπειρίες που έχουν διατυπωθεί στο διαδίκτυο, ή ακόμα και από προτάσεις ειδικών σε διάφορα sites, έχω επισημάνει κάποιες πιθανές λύσεις που μπορεί σε κάποιους να φανούν χρήσιμες. Υποθέτω και ελπίζω πως αυτοί που τα «ανέβασαν» είχαν εν τέλει κάποιο αποτέλεσμα.Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο λάθος: Δεν βάζουμε τα παιδιά ποτέ στο κρεβάτι μας και αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν ξεκάθαρο από την αρχή.
Αν όμως και εφόσον έγινε, ας δούμε πως μπορεί να λυθεί αυτή η «παρεξήγηση».
Από κάποιους παθόντες γονείς, αναφέρεται λοιπόν πως κανένα παιδί ΔΕΝ «αυτοκτόνησε» από το κλάμα. Που σημαίνει ότι όσο και να κλαίει όταν δει ότι δεν το παίρνει και δεν γίνεται το δικό του, θα σταματήσει.
Έτσι λοιπόν ο γονέας θα κάνει όλο το τελετουργικό που κάνει προτού το πάει για ύπνο, δηλαδή μπάνιο, γάλα... και ότι κάνει τέλος πάντων.
Στη συνέχεια θα το πάει στο κρεβατάκι του την ώρα που είναι έτοιμο να κοιμηθεί, θα του διαβάσει ένα παραμύθι, θα του πει ότι αυτό είναι το κρεβάτι του και εκεί πρέπει να κοιμηθεί, και θα φύγει.
Τόσο απλά!
Αν λοιπόν κλάψει θα ξαναπάει μέσα, θα το κανακέψει, θα το παρηγορήσει, αλλά ΔΕΝ θα το βγάλει από το κρεβάτι του. Θα είναι κάθετος ότι το κρεβάτι του είναι αυτό και πρέπει να κοιμηθεί εκεί. Αν λυγίσει και το λυπηθεί, χάθηκε το παιχνίδι. (αυτό δεν θα λυπάται κανέναν μετά....).
Δεν θα του φωνάξει, δεν θα το μαλώσει, όμως δεν θα χαμογελάσει κιόλας για να καταλάβει από το πρόσωπο του και τον τόνο της φωνής του ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζει γνώμη.
Αναφέρεται λοιπόν από τον φίλο ή φίλη που έκανε την παραπάνω πρόταση, πως δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό, όμως αν δεν γίνει από νωρίς τότε θα συνεχιστεί και για πολύ αργότερα, όταν θα έχει μεγαλώσει πια αρκετά το παιδί και θα είναι ακόμα πιο δύσκολο τότε. Αναφέρεται δε πως αυτό θα κρατήσει 3 με 4 βράδια και τελικά το παιδί θα το πάρει απόφαση.
Το παιδί απλά εκμεταλλεύεται μια κατάσταση που κατά λάθος δοκίμασε και του άρεσε, από κει και πέρα έγκειται στην δική μας αποφασιστικότητα να σταματήσουμε εδώ το «κακό».
Ούτος ή άλλως, νομίζω πως πρέπει να ευχηθώ καλή επιτυχία σε όσους δοκιμάσουν να κάνουν κάτι για αυτό. Και το σίγουρο είναι πως πρέπει να κάνουν πέτρα την καρδιά τους μπροστά στα κλάματα του παιδιού. Όμως είναι κάτι που πρέπει να περάσουν μάλλον αναπόφευκτα προκειμένου να έχουν αποτέλεσμα.
Εν αναμονή νέων προτάσεων…
