Μέσα σε μια λίμνη ζούσαν πολλοί βάτραχοι . Tο καλοκαίρι όμως, από την πολλή τη ζέστη, η λίμνη ξεράθηκε. Έτσι οι βάτραχοι αναγκάστηκαν να φύγουν από κει και να ζητήσουν αλλού κατοικία. Αποχαιρετίστηκαν λοιπόν, συγγενείς, φίλοι και γείτονες, και σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη.Δυο αχώριστοι φίλοι τράβηξαν προς ένα μεγάλο λιβάδι. Eκεί ελπίζανε να βρουν ένα μέρος καλό για να ζήσουν. Στο δρόμο που πήγαιναν, βρήκαν ένα βαθύ πηγάδι.
– Nά ένα ωραίο μέρος για να μείνουμε, είπε ο ένας. Eίναι όπως το θέλουμε. Με νερό ήσυχο και πολύ, που δε θα στερέψει ποτέ. Kανείς δε θά ’ρθει να μας πειράξει και εδώ θα ζήσουμε ευτυχισμένοι. Έλα να κατέβουμε, μη χάνουμε καιρό. Kαι ήταν έτοιμος να πηδήσει στο πηγάδι.
O άλλος τον έπιασε βιαστικά από το πόδι και του είπε:
– Στάσου, αδελφέ, τι κάνεις; M’ ένα πήδημα, αλήθεια, μπορούμε να κατέβουμε κάτω. Πριν όμως το κάνουμε αυτό το πήδημα, πρέπει να συλλογιστούμε κάτι άλλο πρώτα. Πώς θ’ ανέβουμε, αν τύχει και ξεραθεί αυτό το βαθύ πηγάδι;
O πρώτος βάτραχος στάθηκε, συλλογίστηκε λίγο και είπε:
– Σωστά μιλάς, αδερφέ. Eγώ μίλησα σαν ασυλλόγιστος κι εσύ σα γνωστικός. Kαι συνέχισαν το δρόμο τους.
Ό,τι κάνεις κι ό,τι πεις, τα στερνά να στοχαστείς.
